Een aantal dagen geleden was ik op weg naar huis. Ik had best een stressvolle week gehad, een week waarin het voelde alsof ik terugviel in een oud patroon, het ‘eindexamen patroon’. De nieuwe privacy wetgeving stond namelijk om de hoek en vaak met nieuwe en voor mijn gevoel belangrijke dingen, ben ik er geneigd te diep in te duiken. Ik wil alles begrijpen en hoe dieper in graaf, hoe meer ik de weg kwijt raak in alles wat er geregeld moet worden. Zo’n situatie triggert vaak alle andere oude, minder prettige patronen waardoor het voor mij even geen fijne week was. En dat was te voelen in heel mijn wezen. Terwijl ik zo aan het rijden was, over een lange weg richting een rotonde, werd mijn oog getrokken naar de gigantisch mooie avondlucht op deze klamme, onheilspellende avond. Ik kan me altijd verbazen over hoe mooi de lucht is en hoe je de lucht die je nu ziet, nooit meer exact zo zal zien. Kijken naar de lucht maakt me altijd rustiger, net als kijken naar het water. Ik naderde de rotonde en op het moment dat ik erop reed, besloot ik een andere afslag te nemen, de afslag richting het park in plaats van die naar huis. Vóór Portugal had ik waarschijnlijk gedacht: ‘Prachtig die lucht, maar om nu ergens uit te stappen om er volledig van te genieten, nee.’ Echter, heb ik in Portugal beseft dat echt léven, alleen kan door het te beleven in het moment. Door juíst die dingen te doen die je gevoel, je hart je ingeven. Dus ik reed naar het park.
Ik stapte uit, rook de heerlijke avondlucht en liet de natuur mij omarmen. Ik wandelde door dat mooie park en genoot van de prachtige lucht, voelde ik me steeds fijner. Alsmaar keek ik naar de linkerkant van het pad, want daar was de lucht zo mooi. Zachte witte wolken, omringd door kleuren die van zacht roze en oranje overgingen in helder blauw. Zo nu en dan stopte ik even, om de alles wat dit moment me bood in me op te nemen. En terwijl ik stilstond, besefte ik me iets heel erg waardevols. Ik koos er nu namelijk voor om mijn aandacht te richten op het adembenemende van het moment. Ik liet mezelf volledig opgaan in datgene wat op me op dit moment zo fijn liet voelen.
En ook al werden de donkere onweerswolken aan de rechterkant van het pad alsmaar groter, mijn aandacht was bij het andere, kleinere gedeelte van de lucht dat mij gelukkig liet voelen. En doordat mijn aandacht was bij ‘het positieve’, werd het ook alleen maar makkelijker en voelde het zelfs natuurlijk, om ook de kracht en de schoonheid van de steeds groter wordende onweerswolken te zien.
En toen legde ik de link naar de afgelopen week en de weken die nog gaan komen. Als ik nu eens mijn aandacht bewust verschuif van het negatieve naar het positieve. Als ik nu eens besluit, wat vaker volledig op te gaan in dat positieve, ook al is het misschien maar klein. Wordt het dan niet veel gemakkelijker om oké te zijn met het negatieve? Om dan ook de waarde in te zien van het negatieve? Ja, waarschijnlijk wel.
Wat je aandacht geeft, dat groeit. En het is een heel prettig gegeven dat je er dus gewoon voor kan kiezen om je aandacht te verschuiven van iets wat voelt als crappy, naar iets wat voelt als happy. Dat druppeltje geluk kun je dan gebruiken om de negatieve zaadjes te laten ontkiemen in mooie bloemen, waardoor je eindigt met nog veel meer moois om van te genieten.
‘At any time, you can choose to turn your heart towards sun, to feel comfort in the stormy clouds.’
Recente reacties