A trip down memory lane and the present with Aydin Yesildal

The last couple of weeks I found myself scrolling down Instagram a lot. I tend to easily do that when I’m bored lately. It is not something I am happy with, because I rather spend my time appreciating the present moment of thinking of something useful to do. But I don’t know, this just happens from time to time. There is this saying that boredom is good for you because it gives you inspiration. And that is exactly what happened when I was surfing down the timeline of Instagram in my kingdom of dullness. I found the account of Aydin Yesildal, or actually, he found me. The moment I saw his photo’s I was absolutely mesmerized. He is able to capture nature in the most beautiful ways. He is able to inspire people, make them curious to nature. So I decided to (again) take a leap of faith and ask him if I could interview him. He said yes.

So first things first. Let’s get to some Aydin-facts. This amazing photographer is 37 years old, his favourite food is pomegranate and the book that inspired him most was Cosmos by Carl Sagan. There is no specific place he goes to when he wants to put his mind at ease. It does not matter as long as it is not a city. He can find comfort in his nature aquarium in his living room, his bonsai trees on his balcony, a seaside, a beautiful night sky or under water.

When was the first time you got fascinated by a camera? Can you picture that exact moment?

Well, it was 1985 I presume. My father had a beautiful Yashica FR II film camera with an amazing 56mm f1.2 lens. He shot me frequently. He once shot me in a ship, that moment I just can’t forget. I have that exact photo of me on my Instagram account. If you like, you can also check it out via the link below. Unfortunately, he died too soon, at age 47, due to pancreatic cancer.  I think I am still trying to understand my dad after all this time, because I did not have enough time to chat with him , know him deeply.

https://www.instagram.com/p/BLRQbTDhUn4/?taken-by=yesildal

What is it exactly that fascinates you about photography, what is it you find behind the camera?

Well, that is a beautiful question. I tend to think that photography is our life itself. Almost everybody is expressing their lives with photographs these days. They are not just art, they also are your beautiful memories. I can never forget a face or a landscape  that I photographed, no matter how many years have passed.

Photography  gives me a reason to get up, leave my home at 5:00 o’clock in the morning while all people are still in their sweet sleep. It also makes me fit by forcing me to walk or even run (fast) to catch the light in time. It makes me see people’s minds. It gives me chance to see landscapes, seascapes, nightscapes, while lots of people do not see them or do not even care when they look at them. It is my way of looking at things, a different way compared to other people around me.

Where did you take the first photograph that made you feel proud and powerful? Of what was it?  

It may not be the first one, but definitely the one I am most proud of. I shoot both Street and Landscape photography. My Street photographs are in my Flickr account and my Landscape shots are on my Instagram account. This photo is shot in my hometown, Istanbul. I was wandering around with my camera on Galata bridge. When I saw this girl far away I thought to myself; do girls fish? So I decided that it was interesting.

Eventually it is a photographer’s task to find something rare and beautiful. This girl was both rare and beautiful. I choose to shoot people when they do not notice.  So I waited at her left when she was looking right. When she turned around I fired. That created a pleasant natural look; her hair was blown by the wind.  I just smiled and made a thumbs up, so she did not get angry with me. She smiled too and then I left. If you like to see this picture and more, hit the link below.

https://www.flickr.com/photos/aydinyesildal/23153429519/in/dateposted-public/

How do you express yourself through photography?

I was influenced by Ara Güler, Yannick Delafoge and Sebastio Salgado. I started by shooting streets. I don’t shoot city buildings, roads, bridges as subjects, I rather use them as my background. I like to focus on humans. Try to catch their expressions, their minds. What makes us human is our expressions and mimics . Eyes are the gate to soul. So I seek souls. A photographer not only expresses what he sees, he actually expresses what he feels . Photos are a way to say “This is how I see and feel”.

Also, sometimes people ask me what camera I use, what my settings are etc. My answer to these kind of questions always is: “Do you ask a writer what kind of typewriter he or she uses?” What I want to make clear is that the camera is just a tool. I would love people to not focus on tools. Just focus on subjects, light and decisive moments.

Can you say you do what you love and love what you do, that you are living the life you once dreamed of?

Yes, in general I live a life that I am happy with. There are no regrets up to now. I want to die with a feeling that I accomplished what I had planned. Any target, whether easily reachable or not, makes me go on. Without any plan I would lose meaning of life.

What is the message/lifequote/wisdom you want to tell people today?

Okay, this is a good one. Write down thousands of 0’s: like “000000000000000….”. If you do not add any number in front of it, you’ve got 0 at hand. If you add 1 in front it becomes “1000000000000”. Now you are rich.

Think of that “1” as your “health”. Without it, you would be zero. So take care of yourself first. Then enjoy whatever you do . “Joys” are all the zeros that follow. I wish you health and joy.

Aydin, I want to thank you for your amazingly inspiring words. Your genuine story from the bottom of your heart. I wish you all the best and I hope you may touch a lot of people’s souls with your photography.

Een mooi gesprek met de inspirerende vrouw achter ‘Jong Burnout’

Een tijdje geleden kwam ik terecht op de facebookpagina van ‘Jong Burnout’. Een pagina waar Nienke Thurlings haar eigen ervaring met burn-out en haar wijsheid inzet om blogs en tips te schrijven waarmee ze anderen helpt. Met ‘anderen’ bedoel ik niet alleen andere millenials zoals zij die bekend zijn met de ‘ik-heb-te-lang-te-veel-van-mezelf-gevraagd-modus’, maar ook de mensen die op zoek zijn naar wat minder stress en wat meer rust. Goed, toen ik op de dag van de ontdekking een interessant blog begon te lezen, was ik meteen verkocht. Ik las de ene na de andere en bleef me verbazen (op een positieve manier) over de diepgang in elk artikel. Waar andere blogs alleen het relatief rustige wateroppervlak laten zien, duikt Nienke de onstuimige golven van de zee in en laat ze zien hoe je die vanaf de bodem tot rust kan brengen.

Niet veel later na mijn ontdekking van het bestaan van Nienke en Jong Burnout, begon ik zelf met het schrijven van blogs. Nienke was en is één van mijn voorbeelden. De manier waarop zij een positieve draai aan elk verhaal geeft, terwijl ze eerlijk en oprecht blijft, vind ik prachtig. Ook blijft ze altijd komen met nieuwe, net zo interessante onderwerpen. Waar haalt ze al die inspiratie vandaan?! Voordat ik het wist had ik een Nienke een mail gestuurd met de vraag hoe zij erover dacht als we voor een keer de rollen om zouden draaien. Dat er eens een artikel over haar werd geschreven, in plaats van dat zij degenen was die schreef. Enthousiast liet ze me weten dat ze dit wel zag zitten en een aantal weken later ontmoette ik haar in Utrecht.

Een van de eerste vragen die ik stelde, was wat voor soort kind Nienke was. Vaak neem je de eigenschappen die je had als kind, de dingen die je leuk vond om te doen, in je latere leven met je mee. Ik was wel benieuwd naar hoe die eigenschappen er uiteindelijk voor zorgden, dat Nienke op haar vierentwintigste zelf in een burn-out terecht kwam. ‘Ik was een heel actief en creatief kind, heel goed in staat om mijn hart te volgen en situaties aan te voelen. Ik denk dat iedereen met die gevoeligheid en creativiteit geboren wordt, maar in onze maatschappij wordt dat op basisscholen vaak al de kop ingedrukt. De eigenschappen die ons uniek maken, vindt het systeem maar eng. Zo kunnen we niet meer dat perfecte vierkante blokje worden dat het systeem nodig heeft om te functioneren. Maar goed, daar ben ik heel uitgesproken in. Verder met waar ik gebleven was.’ Zei ze lachend. ‘Op de basisschool werd ik gepest, maar op de middelbare school kwam ik erachter dat wanneer ik me naar iedereen voegde, dat ik er dan wel bij zou horen.’ Dit klinkt niet als een onbekend verhaal. Ieder kind zoekt waardering en wil leuk gevonden worden. De manier waarop je dat kunt doen is door jezelf aan te passen. Maar continu aanpassen, een rol spelen die niet bij jou past, houd je niet tot in het oneindige vol. ‘Niet veel later kreeg ik een vriendje, die liever had dat ik de rol van een huisvrouw op me nam, terwijl ik eigenlijk heel creatief en avontuurlijk was. 

“work hard, play hard”

Doordat ik dus heel de tijd tegennatuurlijk werkte, niet kon zijn wie ik eigenlijk was, werd ik heel erg vastgezet. Toen het uit ging kon ik het leven gaan leiden dat bij mij paste, maar dit deed ik tot in het extreme. Alsof ik al die verloren tijd moest inhalen. Ook stortte ik me in die periode vol op mijn werk om het verdriet niet te voelen. Ik ging vaak naar feestjes en leefde op de toppen van mijn bestaan. Work hard, play hard. Dat heeft me de kop gekost, mijn licht ging uit.’

In de eerste periode van het herstellen van een burn-out, is rust heel belangrijk. Uiteindelijk kun je langzaam en heel voorzichtig aan het dagelijks leven weer oppakken. Hoe heb jij dat aangepakt, wat waren de eerste stapjes uit jouw burn-out? ‘Je lichaam laat je bij een burn-out duidelijk weten welk stapje oké is en welk stapje er één te ver is. Daardoor word je gedwongen om in de allerkleinste handelingen te opereren. Dat houdt in dat je eet wanneer je lijf je vertelt dat je honger hebt en niet vijf minuten wacht, dat je slaapt wanneer je moe bent. Je moet opnieuw leren fine-tunen op de signalen van je lichaam en geest. Ik deed dat met de tien-minutenregel. Als ik wakker werd, stond ik op en ging ik tien minuten iets doen. Douchen bijvoorbeeld. Als ik daarna merkte dat het niet meer ging, kroop ik terug mijn bed in. Ik wachtte tot ik me weer goed voelde, stond dan op en deed weer tien minuten iets. Daarnaast probeerde ik gehoor te geven aan impulsen, dingen die ik wílde doen. Ik probeerde  dan niet te luisteren naar het stemmetje in mijn hoofd dat me kwam vertellen dat ik eigenlijk iets anders moest doen. Hoe moeilijk dat ook was. Vanuit die kleine stapjes, bouwde ik mijn leven weer op. Deze keer vanuit wat ík wil en kan, vanuit mijn krachten.’

Nu leid je een heel leuk leven, zit je goed in je vel en heb je een goed lopend bedrijf dat je met plezier runt. Dat houdt wel in dat er bepaalde dingen weer ‘moeten’, ook al vind je ze nog zo leuk. Hoe voorkom jij dat dat willen in moeten verandert? ‘Allereerst zorg ik voor een goed basisritme in mijn leven. Dat houdt in dat ik voldoende slaap, gezond eet en dat ik regelmatig pauzes houd wanneer ik werk. Bovenop die basis, doe ik alleen de dingen die mijn hart echt hebben en dingen die de meeste impact hebben. Om het voor mezelf duidelijk te maken waar mijn hart blij van wordt, maak ik in december een vision board voor het komende jaar. Op dat vision board komt alles wat mij inspireert, wat ik wil bereiken, hoe ik me wil voelen, waar ik naartoe wil reizen. Alles wat niet strookt met dat gevoel op het vision board, daar zeg ik nee tegen. Op die manier kan ik dat hogere gevoel van wat ik echt wíl dienen, en wordt het geen moeten.’

Je schrijft behoorlijk veel blogs die allemaal even fascinerend zijn. Daar is een behoorlijke bron aan inspiratie voor nodig is. Wat doe je wanneer je in die inspiratiebron bent gevallen, maar je merkt dat het tijd is om eruit te komen omdat je anders te lang doorwerkt? ‘Ik schrijf alle ideeën die ik nog heb op. Dan stop ik. Door dat vaste basisritme dat ik in mijn dagelijks leven heb, zijn mijn hersenen op bepaalde activiteiten ingesteld. Zo weten ze wanneer het tijd is om na te denken, te werken en wanneer het tijd is om te pauzeren. In die pauze denken ze dan ook niet meer zo diep na.’ Klinkt best logisch, maar ben je dan niet bang dat je die bron aan inspiratie hebt afgesloten? ‘Weet je wat het is,’ zei ze ‘het is ons aangeleerd dat je alles wat je nu kan, wat je nu bedenkt, ook nu moet inzetten. Want stel je voor dat het er straks niet meer is. Maar ik kies ervoor om te leven vanuit vertrouwen, niet vanuit angst. Ik heb vertrouwen dat mijn krachten en inspiratie er altijd zijn en altijd terug zullen komen. Dat gaat niet verloren, het is een stukje van mij.’ Wat een wijsheid, snap je dat ik Nienke als voorbeeld zie?

Als laatste liet Nienke mij nog iets heel belangrijks realiseren, iets waarvan ik zeker weet dat ik niet de enige ben die dat wel eens vergeet. ‘Je moet het leven eigenlijk ook niet te serieus nemen, zie het als een speeltuin, een spel. Aan het eind van je leven wil je kunnen zeggen dat je door het leven hebt gedanst, niet dat je je hebt vastgebeten als een Bull Terrier en alle mooie momenten hebt gemist.’ Precies!

Wil je meer weten over Nienke of ben je benieuwd naar haar blogs?

Kijk dan gauw even op de facebookpagina van Jong Burnout https://www.facebook.com/jongburnout/ of op de website http://jongburnout.nl/

 

Liefs,

Suus